«Хартыя простага чалавека» (Уганда) 10/415

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

про́сты

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. про́сты про́стая про́стае про́стыя
Р. про́стага про́стай
про́стае		 про́стага про́стых
Д. про́стаму про́стай про́стаму про́стым
В. про́сты (неадуш.)
про́стага (адуш.)		 про́стую про́стае про́стыя (неадуш.)
про́стых (адуш.)
Т. про́стым про́стай
про́стаю		 про́стым про́стымі
М. про́стым про́стай про́стым про́стых

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

рэду́кцыя, -і, ж. (спец.).

1. Пераход, звядзенне складанага да простага.

2. Змяншэнне, паслабленне чаго-н.

Р. ціску пары.

Р. ненаціскных галосных.

|| прым. рэдукцы́йны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́реный прил. па́раны;

◊

про́ще па́реной ре́пы прасце́й про́стага.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прасце́й нареч. сравнит. ст. про́ще, попро́ще;

◊ п. про́стага — про́ще просто́го

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

дыфтангіза́цыя, ‑і, ж.

Пераход простага галоснага гука ў дыфтонг. Дыфтангізацыя гука.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выка́знік, -а, м.

1. У граматыцы: галоўны член сказа, які абазначае дзеянне ці стан прадмета, выражанага дзейнікам.

2. Тое, што і выразнік.

Францішак Багушэвіч — в. думак і спадзяванняў простага народа.

|| прым. выка́знікавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

shandy [ˈʃændi] n. су́месь про́стага пі́ва з лімана́дам або́ з імбі́рным пі́вам

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

простанаро́днасць, ‑і, ж.

Уст. Уласцівасць простанароднага; наяўнасць рыс, характэрных для простага народа. Вызначацца простанароднасцю. Простанароднасць мовы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

простанаро́дны, ‑ая, ‑ае.

Уст. Які мае адносіны да простага народа, простанароддзя; уласцівы яму. Простанародная гаворка. Простанародныя манеры. Простанародны быт.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)