про́свірня
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
про́свірня |
про́свірні |
| Р. |
про́свірні |
про́свірняў |
| Д. |
про́свірні |
про́свірням |
| В. |
про́свірню |
про́свірняў |
| Т. |
про́свірняй
про́свірняю |
про́свірнямі |
| М. |
про́свірні |
про́свірнях |
Крыніцы:
krapivabr2012,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
про́свірня ж., церк., см. прасві́рня
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Праскурня́ ’жанчына, якая пячэ прасвіры’ (Нас., Мал.), просвірня ’тс’ (Маш.). Рус. проску́рня, просві́рня ’тс’, укр. проску́рня ’месца, дзе пякуць прасвіры’, проскурни́ца ’жанчына, якая пячэ прасвіры’. Ад праскура, просвіра з суф. ‑ня. Аб суфіксе гл. Сцяцко, Афікс. наз., 118.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)