прида́ча ж.
1. (действие) дадава́нне, -ння ср., дада́ча, -чы ж.; прыдава́нне, -ння ср., прыда́ча, -чы ж.;
2. (то, что придано) дада́так, -тку м., прыда́так, -тку м., дада́ча, -чы ж.; (прибавка) прыда́ча, -чы ж.;
в прида́чу у дада́так (у прыда́чу).
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прыда́ча ж. прида́ча;
абме́н з ~чай — обме́н с прида́чей;
◊ у ~чу — в прида́чу
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прыда́ча ’тое, што дададзена, прыдадзена; прыбаўленне да цаны’ (ТСБМ, Мік., Др.-Падб., Нас., ТС), пры́дача ’прыдача, удача’ (Байк. і Некр.). Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад прыда́ць. Сюды ж вытворныя прыда́члівы ’шчаслівы, удачлівы; які мае асаблівы нораў’ (Нас.), прыда́чны ’ўдалы, удачны; выгадны’ (Нас., Байк. і Некр., Янк. 1). Таксама да гэтага гнязда другасны вытворны назоўнік прыда́ка ’ўдачнік; удалы, зухаваты; неўтаймоўны, непадобны характарам на родных’ (Нас., Байк. і Некр.) з далейшым зрухам семантыкі — ’выпадак; нечаканасць’ (Нас.). У апошнім выклікае цікавасць не зусім яснае (адваротнае) чаргаванне ‑ч‑/‑к‑, якое, магчыма, выклікана пераасэнсаваннем формы слова пры субстантывацыі. Верагодна, усх.-слав., параўн. рус. прида́ча, прида́чливый ’здольны, умелы; спрытны’, укр. прида́ча.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прыда́так м.
1. род. прыда́тка анат. прида́ток;
рагавы́ п. — рогово́й прида́ток;
2. род. прыда́тку (что-л. несамостоятельное) прида́ток;
3. род. прыда́тку прида́ча ж.;
памяня́ць без ~тку — обменя́ть без прида́чи;
4. род. прыда́тка грам. приложе́ние ср.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)