пра́ўнук, -а, мн. -і, -аў, м.

Сын унука ці ўнучкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пра́ўнук

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пра́ўнук пра́ўнукі
Р. пра́ўнука пра́ўнукаў
Д. пра́ўнуку пра́ўнукам
В. пра́ўнука пра́ўнукаў
Т. пра́ўнукам пра́ўнукамі
М. пра́ўнуку пра́ўнуках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пра́ўнук м. пра́внук

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пра́ўнук, ‑а, м.

1. Сын унука ці ўнучкі. [Бобрык:] — Я яшчэ дужы, хоць ужо семдзесят шосты закругляецца і ўнукаў дзесяткі з два маю, і праўнукаў больш за дзесятак, але за спіны іхнія хавацца не стану. Дуброўскі.

2. звычайна мн. (пра́ўнукі, ‑аў). Патомкі. — Дык от цяпер і ты і твае дзеці, а за імі — унукі з праўнукамі будуць ведаць, хто такі быў Гогаль. Пальчэўскі. Продка адвечную думу Праўнук санлівы пачуе. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пра́ўнук м. Úrenkel m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пра́внук пра́ўнук, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

prawnuk

м. праўнук

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Úrenkel

m -s, - пра́ўнук

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Gróßenkel

m -s, - пра́ўнук

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

great-grandson

[,greɪtˈgrændsʌn]

n.

пра́ўнук -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)