праіснава́ць, -ную́, -нуе́ш, -нуе́; -ну́й; зак.

Пражыць, прабыць які-н. час.

На такую зарплату можна п.

Старыя парадкі доўга не праіснуюць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

праіснава́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. праісную́ праіснуё́м
2-я ас. праіснуе́ш праіснуяце́
3-я ас. праіснуе́ праісную́ць
Прошлы час
м. праіснава́ў праіснава́лі
ж. праіснава́ла
н. праіснава́ла
Загадны лад
2-я ас. праісну́й праісну́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час праіснава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

праіснава́ць сов., в разн. знач. просущество́вать

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

праіснава́ць, ‑ную, ‑нуеш, ‑нуе; зак.

Пражыць, прабыць некаторы час. Няўжо мы [палонныя лагера] павінны толькі.. брахаць за вугламі на фашыстаў і пакорна падпарадкоўвацца, абы яшчэ крыху праіснаваць. Карпюк. Калгасная форма гаспадаркі праіснавала тут ва ўмовах партызанскага краю цэлы год — з лета 1941 г. да лета 1942 года. Залескі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

праіснава́ць гл. існаваць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

просуществова́ть сов. праіснава́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пражыві́ць, -жыўлю́, -жы́віш, -жы́віць; зак.

У выразе: душу пражывіць — пракарміцца, праіснаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пражы́тачны, -ая, -ае.

Неабходны для таго, каб пражыць, праіснаваць.

П. мінімум.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пражы́тачны, ‑ая, ‑ае.

Неабходны для таго, каб пражыць, праіснаваць.

•••

Пражытачны мінімум гл. мінімум.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дачака́цца, -а́юся, -а́ешся, -а́ецца; зак.

1. каго-чаго. Праіснаваць, прабыць да з’яўлення чаканага.

Д. перамогі.

Д. цягніка.

2. чаго і без дап. Сваімі паводзінамі давесці сябе да чаго-н. непрыемнага.

З гэтымі махінацыямі ён дачакаецца непрыемнасцей.

Ты ў мяне дачакаешся!

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)