Verbum

анлайнавы слоўнік

пратэі́ны, ед. пратэі́н, -ну м., хим. протеи́ны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пратэі́ны, ‑аў; адз. пратэін, ‑у, м.

Спец. Простыя бялкі, аснова, на якой пабудаваны асобныя клеткі жывёльнага арганізма і раслін.

[Ад грэч. prōtos — першы, галоўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пратэіны

т. 13, с. 26

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Пратэіны 1/113, 169, 376; 6/113; 8/562, гл. Бялкі

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

пратэі́ны

(ад гр. proteion = першае месца)

простыя бялкі, аснова, на якой пабудаваны асобныя клеткі жывёльнага арганізма і раслін.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пратэі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

протеи́ны мн., хим. пратэі́ны, -наў;

протеи́н ед. пратэі́н, -ну м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пратэа́зы

(ад пратэіны)

тое, што і пептыдазы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пратэінуры́я

(ад пратэіны + -урыя)

тое, што і альбумінурыя.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

склерапратэі́ны

(ад склера- + пратэіны)

тое, што і пратэіноіды.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)