прастата́ гл. просты.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

праста́та

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. праста́та
Р. праста́ты
Д. праста́це
В. праста́ту
Т. праста́тай
праста́таю
М. праста́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прастата́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. прастата́
Р. прастаты́
Д. прастаце́
В. прастату́
Т. прастато́й
прастато́ю
М. прастаце́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прастата́ ж. простота́; несложно́сть; (обычность — ещё) незате́йливость, бесхи́тростность, безыску́сственность, невзыска́тельность, непринуждённость;

◊ па ~таце́ сардэ́чнай (душэ́ўнай) — по простоте́ серде́чной (душе́вной);

свята́я п. — свята́я простота́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

праста́та, ‑ы, ДМ ‑та́це, ж.

Спец. Няпарная залоза мужчынскага палавога апарату, размешчаная ў пачатку мочаспускальнага канала.

[Ад грэч. prostatas.]

прастата́, ‑ы́, ДМ ‑таце́, ж.

Уласцівасць простага (у 2, 7, 8 і 11 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прастата

т. 13, с. 19

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

прастата́

1. Éinfachheit f -; Schlíchtheit f -; Beschéidenheit f - (сціпласць);

2. (натуральнасць) Natürlichkeit f -;

3. (прастадушнасць) Tréuherzigkeit f -; Éinfalt f -; Simplizität f - (наіўнасць)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

праста́та

(гр. prostates = які наперадзе)

няпарная залоза мужчынскага палавога апарату, размешчаная ў пачатку мочаспускальнага канала.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

про́сты, -ая, -ае.

1. Аднародны па саставе, не састаўны.

Простае рэчыва.

2. Не складаны, не цяжкі, лёгка даступны для разумення.

Простае рашэнне.

3. Без асаблівых хітрасцей, не мудрагелісты.

Простая абстаноўка ў кватэры.

4. Не першасортны, грубы па якасці.

Мука простага памолу.

5. Які не вызначаецца сярод іншых, самы звычайны.

П. смертны.

Простыя людзі жадаюць міру.

6. Звычайны, не заказны (пра пісьмо, бандэроль і пад.).

7. Прастадушны, няхітры, не ганарлівы.

Не саромцеся яго, ён чалавек п.

8. Які належыць да непрывілеяваных класаў, не дваранскі (уст.).

П. народ.

9. Прамы, без выгібаў.

Дарога простая, як страла.

10. Пра каня: не спутаны (разм.).

○

Простая мова — у граматыцы: чужая мова, перададзеная без змен, ад імя гаворачага.

◊

Простым вокам — без дапамогі аптычных прыбораў.

|| памянш. про́сценькі, -ая, -ае (да 2, 3 і 7 знач.).

|| наз. прастата́, -ы́, ДМ -таце́, ж. (да 2, 3 і 7 знач.).

◊

Святая прастата — пра вельмі наіўнага чалавека.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

предста́тельный / предста́тельная железа́ анат. праста́та.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)