праску́рка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
праску́рка |
праску́ркі |
| Р. |
праску́ркі |
праску́рак |
| Д. |
праску́рцы |
праску́ркам |
| В. |
праску́рку |
праску́ркі |
| Т. |
праску́ркай
праску́ркаю |
праску́ркамі |
| М. |
праску́рцы |
праску́рках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Праску́ра, праскурка, про́скура, праскура́, проску́рка ’прасвіра’ (Шат., Касп., Др.-Падб., Нас., Шпіл., Мік., ТС, Маш.; маг., Шн. 2). Гл. прасвірка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Праску́ркі ’мальва пагрэбаваная, Malva neglecta Walliv (Яруш., Гарэц.; маг., Кіс., Дэмб. 1). Мн. л. ад праскурка (гл. правяраў з-за падабенства пладоў параўн. іншую назву: перапечкі (Кіс.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)