прапо́й
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
прапо́й |
| Р. |
прапо́ю |
| Д. |
прапо́ю |
| В. |
прапо́й |
| Т. |
прапо́ем |
| М. |
прапо́і |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прапо́й, -по́ю м., прост. пропо́й
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прапо́й, ‑ю, м.
Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. прапіваць — прапіць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прапой ’п’янства; горкі п’яніца’ (Нас.). Аддзеяслоўны назоўнік да прапіць (гл. піць), у апошнім значэнні часцей — прапойца, параўн. рус. ты пропоица двора, ты пропил мое житье (параўн. Экерт, Этимология–1997–1999, 220).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прапо́й Магутны вір, які ўтвараецца пры ўпадзенні р. Проні ў Сож («Советская Белоруссия», 13 июня 1945 г.).
Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)
◎ Прало́й: нядзелю цэлую ішоў прапой (Янішчыц), пролай, пролий ’лівень’ (Сл. Брэс.), прарой ’тс’ (бяроз., Шатал.). Укр. пролій ’тс’. Дэрыват ад праліць < ліць з суф. т/ь, як прабіць: прабой і інш.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пропо́й м.
1. (действие) прост. прапо́й, -по́ю м.;
2. (завершение выпивкой обряда сватанья невесты) уст. запо́іны, -по́ін ед. нет.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)