прапаве́дніца

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. прапаве́дніца прапаве́дніцы
Р. прапаве́дніцы прапаве́дніц
Д. прапаве́дніцы прапаве́дніцам
В. прапаве́дніцу прапаве́дніц
Т. прапаве́дніцай
прапаве́дніцаю		 прапаве́дніцамі
М. прапаве́дніцы прапаве́дніцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прапаве́дніца ж., рел., перен. пропове́дница

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прапаве́дніца, ‑ы, ж.

Жан. да прапаведнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прапаве́днік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Той, хто гаворыць пропаведзі.

2. перан., чаго. Распаўсюджвальнік якога-н. вучэння, поглядаў, ідэй і пад. (кніжн.).

|| ж. прапаве́дніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. прапаве́дніцкі, -ая, -ае (да 1 знач.).

П. тон.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пропове́дница прапаве́дніца, -цы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)