прамы́іна

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. прамы́іна прамы́іны
Р. прамы́іны прамы́ін
Д. прамы́іне прамы́інам
В. прамы́іну прамы́іны
Т. прамы́інай
прамы́інаю		 прамы́інамі
М. прамы́іне прамы́інах

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прамы́віна, -ы, мн. -ы, -він, ж. і прамы́іна, -ы, мн. -ы, -мы́ін, ж.

Упадзіна ў зямлі, размытай ліўнем, плынню вады.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прамы́іна, ‑ы, ж.

1. Упадзіна, прамытая ліўнем, утвораная патокам вады. Я бачыў людзей, якія ў хвіліну небяспекі, калі на перамычку наступала вада, загароджвалі грудзьмі прамыіну. Галавач.

2. Незамерзлае месца на ледзяной паверхні ракі, возера і пад. Як .. [Пятрусь] забыў, што на рэчцы ёсць палонкі і прамыіны? «Работніца і сялянка».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прамы́іна ж. Loch n -(e)s, Löcher; Rínne f -, -n;

даро́га ўся ў прамы́інах der Weg ist vom Wásser unterhöhlt, der Weg ist vóller Rínnen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Прамы́іна ’упадзіна, прамытая ліўнем, утвораная патокам вады’, ’незамёрзлае месца на ледзяной паверхні ракі, возера’ (ТСБМ). Ад дзеяслова прамыць з суф. ‑іна (гл. Сцяцко, Афікс. наз., 42).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прамы́віна, ‑ы, ж.

Тое, што і прамыіна.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

*Тача́, точа́ ’незамярзаючае месца ў рацэ, прамыіна’ (ТС). Архаічнае ўтварэнне ад асновы *tok‑, што чаргуецца з *tek‑, параўн. ток, выток, затока, цячы, гл. цечка ’прамыіна’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прамы́віна

1. Размытае вадой месца ў дамбе, гаці (БРС). Тое ж прамы́іна (Слаўг.), прамоіна (Нясв. Слаўг., Шчуч.).

2. Незамярзаючае, прамытае месца на быстрыні ракі (БРС). Тое ж прамы́іна (Слаўг., Смален. Дабр.), прамоіна (Нясв., Слаўг., Шчуч.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

прото́чина

1. разг. прато́чына, -ны ж.;

2. (скважина, промытая водой) прамы́іна, -ны ж., прамы́віна, -ны ж.;

3. (у животных) спец. лы́сіна, -ны ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

То́ча 1 ’від палатна’ (Касп.), рус. то́ча, точина́, то́чиво ’ўсё, што выткана, палатно’. Утворана ад раннепраславянскага дзеяслова *tъktʼi (які папярэднічаў пазнейшаму *tъkati ’ткаць’, гл. Трубачоў, Ремесл. терм., 117) і суф. *‑ja (> *tъk‑ja).

То́ча 2 ’незамярзаючае месца на рацэ, прамыіна’ (ТС). З прасл. *tok‑ъ (ад *tekti ’цячы’) пры дапамозе суф. *‑ja (*tok‑ja).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)