прамо́ва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. прамо́ва прамо́вы
Р. прамо́вы прамо́ў
Д. прамо́ве прамо́вам
В. прамо́ву прамо́вы
Т. прамо́вай
прамо́ваю		 прамо́вамі
М. прамо́ве прамо́вах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прамо́ва¹, -ы, мн. -ы, -мо́ў, ж.

Публічнае выступленне.

Выступіць з прамовай.

Віншавальная прамова.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прамо́ва², -ы, ж.

Незасведчаная пісьмовымі помнікамі, рэканструяваная параўнальна-гістарычным метадам старажытная мова-аснова, з якой пазней узніклі мовы, што адносяцца да дадзенай сям’і (напр., праславянская мова ў адносінах да беларускай, рускай, украінскай, польскай, балгарскай і інш.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прамо́ва I ж. (выступление) речь

прамо́ва II ж., лингв. праязы́к м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прамо́ва ​1, ‑ы, ж.

Публічнае выступленне. Гаварыць прамовы на публічных вечарах я быў не дужа які майстар і ахвотнік. Сабаленка. Госці дружна заапладзіравалі, вітаючы прамову Івана Кузьміча. Каршукоў.

прамо́ва ​2, ‑ы, ж.

У параўнальна-гістарычным мовазнаўстве — не засведчаная пісьмовымі помнікамі, рэканструяваная мова, у выніку распаду якой узніклі сучасныя жывыя або засведчаныя пісьменнасцю мёртвыя роднасныя мовы. Індаеўрапейская прамова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прамова

т. 13, с. 5

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

прамо́ва​II ж лінгв Úrsprache f -, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прамо́ва​I ж Réde f -n; Ánsprache f -, -n (зварот, выступленне);

сказа́ць прамо́вау éine Réde hálten*

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Прамо́ва ’публічнае выступленне’ (ТСБМ, Яруш., Гарэц.). Укр. промо́ва, польск. przemowa ’тс’. Аддзеяслоўны назоўнік ад прамовіць < мовіць (гл.). Не выключана і запазычанне з польскай мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прамова, выступленне / рэлігійнага характару: пропаведзь, казань, казанне

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)