пракры́т

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. пракры́т
Р. пракры́ту
Д. пракры́ту
В. пракры́т
Т. пракры́там
М. пракры́це

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пракры́т, -ту м., лингв. пракри́т

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пракры́т, ‑у, М ‑рыце, м.

Адна з сярэднеіндыйскіх літаратурных моў, якая развілася з дыялектаў старажытнаіндыйскіх моў.

[Ад санскр. prākṛta — просты, натуральны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пракрыт (сярэднеінд. мова) 5/101

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

пракри́т лингв. пракры́т, -ту м., мн. нет;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)