прае́нчыць, -чу, -чыш, -чыць; зак.

1. Абазвацца енкам.

Хворы праенчыў.

2. што і без дап. Сказаць з енкам.

Піць! — праенчыў ранены.

3. Правесці які-н. час у енках.

Увесь вечар праенчыў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прае́нчыць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прае́нчу прае́нчым
2-я ас. прае́нчыш прае́нчыце
3-я ас. прае́нчыць прае́нчаць
Прошлы час
м. прае́нчыў прае́нчылі
ж. прае́нчыла
н. прае́нчыла
Дзеепрыслоўе
прош. час прае́нчыўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прае́нчыць сов., в разн. знач. простона́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прае́нчыць, ‑чу, ‑чыю, ‑чыць; зак.

1. Абазвацца енкам. // што і без дап. Сказаць з енкам. Калі пад Міканорам-злодзеем прагучала знянацку «стой», ён вымавіў, хутчэй «праенчыў» толькі адно слова — «А бра-а-тачка!». Каваленка.

2. Паенчыць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

простона́ть сов.

1. прастагна́ць, застагна́ць; (жалобно) прае́нчыць, зае́нчыць;

2. (какое-то время) прастагна́ць; (жалобно) прае́нчыць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)