прагру́каць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. прагру́каю прагру́каем
2-я ас. прагру́каеш прагру́каеце
3-я ас. прагру́кае прагру́каюць
Прошлы час
м. прагру́каў прагру́калі
ж. прагру́кала
н. прагру́кала
Загадны лад
2-я ас. прагру́кай прагру́кайце
Дзеепрыслоўе
прош. час прагру́каўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

прагру́каць сов., разг., в разн. знач. простуча́ть, просту́кать; прохло́пать; прогро́хать; прогрохота́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прагру́каць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Тое, што і прагрукатаць. Машыны імчаць па шляху, а праз пераезд, зварочваючы на прасёлкавую дарогу, толькі зрэдку прагрукае якая-небудзь фурманка. Навуменка. Зноў ударыў гром, прагрукаў над усім Зашыйкам з канца ў канец. Пташнікаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прагруката́ць, прагрукаце́ць, прагру́каць dónnern vi, (er)dröh nen vi; rásseln vi (пабразгаць), róllen vi;

гром прагруката́ў der Dónner róllte

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

прогрохота́ть сов., разг. прагруката́ць, прагру́каць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)