прагні́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. - -
2-я ас. - -
3-я ас. прагніе́ прагнію́ць
Прошлы час
м. прагні́ў прагнілі́
ж. прагніла́
н. прагніло́
Дзеепрыслоўе
прош. час прагні́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прагні́ць сов., см. прагні́сці

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

прагні́сці і прагні́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ніе́, -нію́ць; зак.

Згнісці, згніць наскрозь.

Падлога прагніла.

|| незак. прагніва́ць, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прагні́сці і прагні́ць, ‑гніе; зак.

Згнісці, згніць наскрозь. Ужо даўно працякаў дах, прагнілі некаторыя дошкі ў вагоне. Лынькоў. // перан. Дайсці да стану распаду. Стары свет дашчэнту прагніў, струхлеў. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прагні́сці, прагні́ць verfáulen vi (s) dúrchfaulen vi (s), in Fäulnis übergehen*; morsch wérden (трухлявы, спарахнелы)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

папрагніва́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́е; зак.

Прагніць у многіх месцах.

Дошкі ад сырасці папрагнівалі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прагніва́ць, ‑ае.

Незак. да прагніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

папрагніва́ць, ‑ае; зак.

Прагніць у многіх месцах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прогни́ть сов. прагні́сці, прагні́ць, мног. папрагніва́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Прагно́й 1 ’сітавасць (у драўніне)’ (ТС). Да прагніць з аблаўтам у корані.

◎ Прагно́й 2 ’вір’ (брагін., Шатал.), прогнои ’багністая мясціна на балоце’ (ТС). Укр. прагнаі ’незамярзаючае месца на балоце, топкае месца’, прогноіна ’дрыгва’. Да прагніць з чаргаваннем галосных у корані. Адносна семантычнага пераходу ’вір’ — ’балота’ гл. Талстой, Геогр., 213.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)