прабі́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
прабі́ўка |
прабі́ўкі |
| Р. |
прабі́ўкі |
прабі́вак |
| Д. |
прабі́ўцы |
прабі́ўкам |
| В. |
прабі́ўку |
прабі́ўкі |
| Т. |
прабі́ўкай
прабі́ўкаю |
прабі́ўкамі |
| М. |
прабі́ўцы |
прабі́ўках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
прабі́ўка ж., спец., в разн. знач. проби́вка
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прабі́ўка, ‑і, ДМ ‑біўцы, ж.
Дзеянне паводле дзеясл. прабіваць — прабіць (у 1, 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
проби́вка ж., разг., спец.
1. (действие) прабі́ўка, -кі ж., прабіва́нне, -ння ср.; канапа́чанне, -ння ср.; см. пробива́ть;
2. (материал, которым конопатят) па́кулле, -лля ср.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)