по́сул
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
по́сул |
по́сулы |
| Р. |
по́сулу |
по́сулаў |
| Д. |
по́сулу |
по́сулам |
| В. |
по́сул |
по́сулы |
| Т. |
по́сулам |
по́суламі |
| М. |
по́суле |
по́сулах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
по́сул, -лу м., разг. посу́л, обеща́ние ср.
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
посу́л м.
1. прост. абяца́нка, -кі ж.;
2. (взятка) уст. ха́бар, -ру м.;
◊
за посу́л де́нег не беру́т погов. абяца́нка-цаца́нка, а дурно́му ра́дасць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́сул, ‑у, м.
Разм. Абяцанне. Эх вы, думкі-вывітушкі! Ды няверныя вы служкі: Посул шчасця вам вялікі, А плод — шып калючы, дзікі! Колас.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
абяца́нка ж., разг. посу́л м.;
◊ кармі́ць ~камі — корми́ть обеща́ниями; корми́ть за́втраками;
а.-цаца́нка, а ду́рню ра́дасць — погов. обе́щанного три го́да ждут
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Пасулі́ць ’ацаніць’, ’запрапанаваць (паесці)’, ’паабяцаць’ (Др.-Падб.; КЭС, лаг.; Касп., Сл. ПЗБ), пасу́лка ’прапанаванне цаны за купляемы тавар’ (Нас.). Укр. сули́ти (у Фасмера, 3, 801), рус. посули́ть, посуля́ть, посу́ловать, посу́ливать ’абяцаць, прапанаваць падарунак, паслугу, не выконваючы абяцання да пэўнага часу’, посул(ка) ’сумніўнае абяцанне’, посулы ’гасцінцы, хабар’; польск. posuła, posuł ’хабар’ з укр. мовы (Варш. сл., 4, 773). Усх.-славянскае. Узыходзіць да ст.-слав. соулѣи ’лепш’ (Фасмер, 3, 800).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
абяцанне, слова, зарок, гарантыя; абяцанка, абяцанка-цацанка, посул, бажба (разм.); абавязацельства, запэўненне, запэўніванне (кніжн.); прысяга, клятва (выс.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)