по́ні

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, нескланяльны

адз. мн.
Н. по́ні по́ні
Р. по́ні по́ні
Д. по́ні по́ні
В. по́ні по́ні
Т. по́ні по́ні
М. по́ні по́ні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

по́ні, нескл., м.

Конь штучна выведзенай нізкарослай пароды.

Катацца на п.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́ні нескл., м. по́ни

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́ні, нескл., м.

Конь нізкарослай пароды.

[Англ. pony.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

поні

т. 12, с. 508

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

по́ні м заал Póny n -s, -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

по́ні

(англ. pony)

конь нізкарослай пароды, выведзены ў Англіі; выкарыстоўваецца ў парках для катання дзяцей.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

По́ні ’парода нізкарослых коней’ (ТСБМ). З англ. pony ’тс’, што, відаць, з шатл. кельц. pown(e)y ’тс’, паходжанне якога няяснае.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

По́ня

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. По́ня
Р. По́ні
Д. По́ні
В. По́ню
Т. По́няй
По́няю
М. По́ні

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

по́ни по́ні нескл., м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)