по́ліва, -а, н.

1. гл. палоць.

2. Тое, што трэба прапалоць або што праполата.

У агародзе яшчэ многа поліва.

|| прым. по́ліўны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́ліва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. по́ліва
Р. по́ліва
Д. по́ліву
В. по́ліва
Т. по́лівам
М. по́ліве

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

по́ліва ср., с.-х. пропо́лка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́ліва, ‑а, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. палоць.

2. Тое, што трэба прапалоць або што праполата.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

По́ліва ’тое, што трэба палоць або што праполата’ (ТСБМ, Янк. 2, Гарэц., Нас., Шат., Сл. ПЗБ, Бяльк.). Ад палоць (гл.) пры дапамозе суф. ‑ів‑, які надае значэнне ’аб’ект ці вынік дзеяння’, напр., жаць — жаціва ’поле са збажыною’ (Сцяцко, Афікс. наз., 41).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

по́ліва Пасеў, засмечаны пустазеллем, які трэба палоць (Ветк., Глуск. Янк. II, Слаўг.). Тое ж палоцце (Ветк., Слаўг.).

Беларускія геаграфічныя назвы. Тапаграфія. Гідралогія. (І. Яшкін, 1971, правапіс да 2008 г.)

пало́ць, палю́, по́леш, по́ле; палі́; по́латы; незак., што.

Ачышчаць ад пустазелля або выдаляць яго адкуль-н.

П. грады.

П. макрыцу.

|| зак. вы́палаць, -лю, -леш, -ле; -латы.

|| наз. по́ліва, -а, н.

|| прым. пало́льны, -ая, -ае (спец.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

по́ліўны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да поліва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пало́льны, ‑ая, ‑ае.

Які служыць, прызначаны для поліва. Палольны агрэгат.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pielenie

н. поліва; праполка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)