па-по́льску

прыслоўе, утворана ад прыметніка

станоўч. выш. найвыш.
па-по́льску - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

па-по́льску нареч. по-по́льски

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

па-по́льску pólnisch, auf Pólnisch; гл тс для параўнання артыкул па-нямецку

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

по польску

Том: 26, старонка: 381.

img/26/26-381_2137_По польску.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

по-по́льски нареч. па-по́льску.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

афіцыя́льны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і афіцыйны. Пан Крулеўскі гаварыў цяпер па-польску, і ў голасе чуўся халодны, афіцыяльны начальніцкі тон. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыхаджа́нін, ‑а; мн. ‑джане, ‑джан; м.

Веруючы, які належыць да якога‑н. царкоўнага прыходу. [Ксёндз] гаварыў па-польску, устаўляючы і беларускія словы, мусіць, каб прыхаджане лепш зразумелі яго. Арабей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

апаля́чыцца, ‑чуся, ‑чышся, ‑чыцца; зак.

Засвоіць мову, звычкі, культуру палякаў; стаць падобным да паляка. У абвінавачанні нават гаварылася, што Крупскі апалячыўся — маўляў, гаворыць з падначаленымі па-польску і нават танцуе мазурку. Сіпакоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пастрэ́л ’нівянік звычайны, Leucanthemum DC. vulgare Lam.’ (вілен., Кіс.). Назва перанесена з расліны (з падобнымі прамасленымі сцябламі) пералёт мнагалісты (Anthyllis L. polyphylla W. et К.)» якая па-польску называецца postrzał.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Нажоўка ’невялікая пілка’, Пяткевіч тлумачыць па-польску ’piłka t. zw. złodziejska’ (Пятк.), рус. ножо́вка ’тс’. Да нож, нажовы ’які мае адносіны да нажа’, хутчэй за ўсё ў выніку семантычнай кандэнсацыі атрыбутыўнага спалучэння тыпу нажовая пі́лка, параўн. тураўск. ножо́ва ха́тка ’похва для нажа’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)