по́дпірка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
по́дпірка |
по́дпіркі |
| Р. |
по́дпіркі |
по́дпірак |
| Д. |
по́дпірцы |
по́дпіркам |
| В. |
по́дпірку |
по́дпіркі |
| Т. |
по́дпіркай
по́дпіркаю |
по́дпіркамі |
| М. |
по́дпірцы |
по́дпірках |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
по́дпірка ж., обл.
1. подпо́рка;
2. перен. опо́ра;
п. ў жыцці́ — опо́ра в жи́зни
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
по́дпірка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Абл. Падпора, падпорка. Нявестка прывядзе нейкага хваста, а можа і два. Вось і подпірка ў гаспадарцы. Крапіва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)