пляба́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пляба́н пляба́ны
Р. пляба́на пляба́наў
Д. пляба́ну пляба́нам
В. пляба́на пляба́наў
Т. пляба́нам пляба́намі
М. пляба́не пляба́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пляба́н м.

1. настоя́тель (католического монастыря);

2. ксёндз

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пляба́н, ‑а, м.

Пробашч, які кіруе вясковай парафіяй, плябаніяй.

[Ад лац. plebs, plebis.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плябан

т. 12, с. 440

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пляба́н

(с.-лац. plebanus, ад лац. plebs = народ)

пробашч, які кіруе вясковай парафіяй, плябаніяй.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Пляба́н ’рымска-каталіцкі пробашч’, пляба́нія, пляба́ня ’парафія, пасада плябана’, ’дом, які належыць парафіі і ў якім жыве ксёндз’ (ТСБМ, Сцяшк. Сл., Янк. БП, Нас.; Сцяшк. МГ). Ст.-бел. плебань ’каталіцкі прыхадскі свяшчэннік’ (з 1489 г.), плебания, плебанея ’прыход ксяндза’ (1528 г.) са ст.-польск. pleban, plebanija ’тс’, якія з с.-лац. plēbānus, plēbānia < plēbs ’парафія, крыніца даходаў, сукупнасць парафіян, якія плацілі дзесяціну за імшу, хрост, шлюб і да т. п.’

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пляба́нія, ‑і, ж.

1. Парафія, якой кіруе плябан. // Пасада плябана.

2. Дом, які належыць парафіі і ў якім жыве плябан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пляба́нскі настоя́тельский; см. пляба́н 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пляба́нства, ‑а, н.

Пасада плябана. // Парафія, якой кіруе плябан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

pleban

м. парафіяльны ксёндз; плябан

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)