пле́бс

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. пле́бс
Р. пле́бсу
Д. пле́бсу
В. пле́бс
Т. пле́бсам
М. пле́бсе

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

плебс (род. пле́бсу) собир., м., ист. плебс

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плебс собир., ист. плебс, род. пле́бсу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

плебс, ‑а, м., зб.

Плебеі.

[Лац. plebs.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

плебс м гіст, тс перан Plebs f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

плебс

(лац. plebs = народ)

1) клас плебеяў у Стараж. Рыме;

2) шырокія слаі гарадской беднаты ў сярэдневяковай Еўропе і пазней.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

plebs, ~u

м. зборн. плебс

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Plebs

m -es пагардл. чэрнь, плебс

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

*Паспалі́ты, ст.-бел. посполитый, посполный ’агульны, просты’ (XIV ст.) поспольство, посполство, посполитство ’плебс, просты люд’, посполитоватися ’знацца, вадзіцца’, посполито, посполите і інш. таго ж кораня запазычаны са ст.-польск. pospolito, pospolicie, pospolitować się, pospólstwo, pospelny, pospolity (Жураўскі, SOr, 10 (1), 1961, 40; Булыка, Лекс. запазыч., 38).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)