планіро́ўшчык, -а, мн. -і, -аў м.

Спецыяліст, які займаецца планіроўкай.

|| ж. планіро́ўшчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

планіро́ўшчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. планіро́ўшчык планіро́ўшчыкі
Р. планіро́ўшчыка планіро́ўшчыкаў
Д. планіро́ўшчыку планіро́ўшчыкам
В. планіро́ўшчыка планіро́ўшчыкаў
Т. планіро́ўшчыкам планіро́ўшчыкамі
М. планіро́ўшчыку планіро́ўшчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

планіро́ўшчык м. планиро́вщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

планіро́ўшчык, ‑а, м.

Работнік, які займаецца планіроўкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

планіроўшчык

т. 12, с. 407

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Трактарны планіроўшчык 2/90

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

планиро́вщик планіро́ўшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

планіро́ўшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да планіроўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)