Пе́шкі

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, множны лік, множналікавы

мн.
Н. Пе́шкі
Р. Пе́шак
Пе́шкаў
Д. Пе́шкам
В. Пе́шкі
Т. Пе́шкамі
М. Пе́шках

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пе́шкі

прыслоўе

станоўч. выш. найвыш.
пе́шкі - -

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пе́шкі нареч., разг. пешко́м

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пе́шкі, прысл.

Разм. Пеша, пяшком. Тым, хто меў сваіх валоў і коней, дазволілі ехаць на вазах, астатнія мусілі ісці пешкі. Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пе́шкі прысл гл пехам, пехатой, пехатою

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Пе́шкі ’пяшком’ (Растарг.; ТС; Бяльк.). Адпрыметнікавае прыслоўе, утворанае ад прасл. *pěšь пры дапамозе суф. *‑ьsk‑ (*pěšьskъ) і канчатка Тв. скл. мн. л. адносных прыметнікаў. Параўн. укр. пі́шки, ст.-польск. pieszki, чэш. péšky, макед. пешки, славен. pẹ́ški ’пяшком’. Больш падрабязна пра суф. ‑к‑і гл. Карскі 2-3, 69. Станкевіч лічыць лексему украінізмам (Зб. тв., 2, 67).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

пе́шка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пе́шка пе́шкі
Р. пе́шкі пе́шак
Д. пе́шцы пе́шкам
В. пе́шку пе́шкі
Т. пе́шкай
пе́шкаю		 пе́шкамі
М. пе́шцы пе́шках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пехтуро́й нареч. пехато́й, пе́шкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пешко́м нареч. пехато́й, пяшко́м, пе́шкі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

pieszo

пехатой, пешкі, пешшу

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)