персо́на, -ы, мн. -ы, -со́н, ж. (кніжн.).

Асоба, чалавек.

Прыехала вельмі важная п.

Накрыць стол на сем персон.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

персо́на

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. персо́на персо́ны
Р. персо́ны персо́н
Д. персо́не персо́нам
В. персо́ну персо́н
Т. персо́най
персо́наю		 персо́намі
М. персо́не персо́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

персо́на персо́на, -ны ж., асо́ба, -бы ж.;

◊

со́бственной персо́ной ула́снай пе́рсонай (асо́бай);

персо́на гра́та персо́на гра́та;

персо́на нон гра́та персо́на нон гра́та.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

персо́на ж. персо́на;

○ персо́на гра́та — персо́на гра́та;

персо́на нон гра́та — персо́на нон гра́та;

◊ ула́снай ~най — шутл., ирон. со́бственной персо́ной

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

персо́на, ‑ы, ж.

1. з азначэннем. Кніжн. і іран. Асоба, чалавек. На сцяне вісеў партрэт міністра шляхоў зносін, але Блок, здавалася, касаваў яго сваёю персонаю. Колас. // Важная, значная асоба. Расказваюць, аднаго разу па чыгунцы праз горад праязджала нейкая вельмі важная персона. Айзік ніяк не мог прабіцца ў вагон, сфатаграфаваць яе. Сабаленка. Не ляжыць да яго, пэўна, сэрца яе. Але ж бацька хлапца не малая персона. І дзяўчына надзею хлапцу падае. Вялюгін.

2. Чалавек, асоба (за сталом). Накрыць стол на пяць персон.

•••

Персона грата (лац. persona grata — пажаданая асоба) — а) дыпламат, кандыдатура якога на дыпламатычны пост адобрана ўрадам той краіны, куды ён накіраваны; б) (уст. і іран.) пра чалавека, які карыстаецца асобымі прывілеямі, прыхільнасцю з боку высокапастаўленай асобы.

Персона нон грата (лац. persona non grata) — дыпламатычны прадстаўнік, які не карыстаецца давер’ем з боку ўрада дзяржавы, куды ён назначаецца.

Уласнай персонай (жарт.) — сам, асабіста. — Вось ён, уласнай персонай, — пачуўся ў гэты час з парога мужчынскі голас. Васілевіч. [Камендант] часам сам, мінаючы кур’ера, прыносіць ёй паперы, уласнай персонай заходзіць да яе. Лынькоў.

[Лац. persona.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

персо́на ж Persón f -, -en;

ва́жная персо́на разм wíchtige Persón;

ула́снай персо́най кніжн (höchst)persönlich in éigener Persón

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

персона

Том: 24, старонка: 251.

img/24/24-251_1392_Персона.jpg

Гістарычны слоўнік беларускай мовы (1982–2017)

Персона ’асоба, чалавек’ (ТСБМ), ст.-бел. персона, парсона, персуна, парсуна ’асоба’ (1388 г.) запазычана са ст.-польск. persona, parsona, parsuna (XIV ст.), якія з лац. persōna ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 23; Кюнэ, Poln., 86), вытворнае персанальны, ст.-бел. персональный ’асабісты, персанальны’ (1615 г.) запазычана са ст.-польск. personalny ’тс’ (XVI ст.) < лац. persōnālis ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 32).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

персо́на

(польск. persona, ад лац. persona)

1) асоба (часцей у іранічным сэнсе) (напр. важная п., уласнай персонай — сам, асабіста);

2) асоба пры разліках абслугоўвання, пераважна за сталом (напр. накрыць стол на шэсць персон).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

персо́на

(лац. persona)

1) іран. асоба (напр. важная п., уласнай персонай — сам, асабіста);

2) асоба пры разліках абслугоўвання, пераважна за сталом (напр. накрыць стол на шэсць персон).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)