перахо́ўванне
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне
|
адз. |
| Н. |
перахо́ўванне |
| Р. |
перахо́ўвання |
| Д. |
перахо́ўванню |
| В. |
перахо́ўванне |
| Т. |
перахо́ўваннем |
| М. |
перахо́ўванні |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
перахо́ўванне ср. перепря́тывание; см. перахо́ўваць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
перахо́ўванне 1, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. перахоўваць 1 — перахаваць 1 (у 1, 2 знач.).
перахо́ўванне 2, ‑я, н.
Дзеянне паводле дзеясл. перахоўваць 2 — перахаваць 2 (у 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Перахо́ў (піряхо́ў) ’перахоўванне, хаванне ад каго-небудзь’ (Юрч. СНЛ), укр. перехо́в ’хаванне, укрывальніцтва’. Суадносіцца з польск. przećhow, przechówek ’тс’, якія з зах.-прасл. *xovati > бел. хава́ць (гл.). Сюды ж перахоўка ’пераклад рэчы з аднаго тайнага месца ў другое’, ’тайнае трыманне пад вартай’ (Нас.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)