перадаручы́ць, -учу́, -у́чыш, -у́чыць; -у́чаны; зак., што і каму.

Даручыць іншаму выкананне таго, што даручана самому.

П. работу намесніку.

|| незак. перадаруча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перадаручы́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. перадаручу́ перадару́чым
2-я ас. перадару́чыш перадару́чыце
3-я ас. перадару́чыць перадару́чаць
Прошлы час
м. перадаручы́ў перадаручы́лі
ж. перадаручы́ла
н. перадаручы́ла
Загадны лад
2-я ас. перадаручы́ перадаручы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час перадаручы́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

перадаручы́ць сов. перепоручи́ть; передове́рить;

п. спра́ву — перепоручи́ть (передове́рить) де́ло

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перадаручы́ць, ‑ручу, ‑ручыш, ‑ручыць; зак., што.

Даручыць каму‑н. выкананне таго, што было даручана самому. Перадаручыць справу памочніку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перепоручи́ть сов. перадаручы́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перадаруча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да перадаручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перадару́чаны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад перадаручыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перадару́чаны перепору́ченный; передове́ренный; см. перадаручы́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

перадаруча́ць несов. перепоруча́ть; передоверя́ть; см. перадаручы́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)