перабі́ўка
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
перабі́ўка |
| Р. |
перабі́ўкі |
| Д. |
перабі́ўцы |
| В. |
перабі́ўку |
| Т. |
перабі́ўкай
перабі́ўкаю |
| М. |
перабі́ўцы |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
перабі́ўка ж.
1. перегора́живание ср.;
2. перебива́ние ср., перекола́чивание ср.;
1, 2 см. перабі́ць 4, 6
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Перабі́ўка ’тонкая перагародка ў жылым памяшканні’ (Жд. 1). Паводле Чэкмана (Baltistica 8 (2), 149), адлюстроўвае ўплыў літ. pérmušti ’перагарадзіць’ (< mùšti ’біць, дзяліць’), што няпэўна. Параўн. перабойка (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Перашы́ўка (піряшы́ўка) ’перагародка ў хаце’ (Мат. Маг.). Да пера- і шыць (гл.), адно са значэнняў якога ’прыбіваць’, параўн. абшыць ’абвіць дошкамі’, перабіўка ’тонкая перагародка’ (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Адбі́ты ’агароджаны’ (Жд.), адбіць ’адгарадзіць’ (БРС) калька з літ. atmùšti ’адбіць, аддзяліць, адгарадзіць’. Параўн. літ. pérmušti ’перагарадзіць’ і бел. перабіўка ’перагародка’ (Жд.). Літ. mùšti азначае не толькі ’біць’, але і ’дзяліць на часткі’ (гл. Чэкман, Baltistica, VIII (2), 1972, 149).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
перебива́ние ср.
1. перабіва́нне, -ння ср., перапыня́нне, -ння ср.;
2. перабіва́нне, -ння ср.;
3. перахо́пліванне, -ння ср.;
4. перабіва́нне, -ння ср.;
5. перабіва́нне, -ння ср., перабі́ўка, -кі ж.;
6. узбіва́нне, -ння ср.;
7. абабіва́нне на́нава; см. перебива́ть 4—10;
8. перабіва́нне, -ння ср., перакі́дванне, -ння ср.; см. перебива́ться 1;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)