пеніцылі́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. пеніцылі́н
Р. пеніцылі́ну
Д. пеніцылі́ну
В. пеніцылі́н
Т. пеніцылі́нам
М. пеніцылі́не

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пеніцылі́н, -у, м.

Лекавы прэпарат, антыбіётык, прыгатаваны з некаторых відаў грыбковай цвілі або сінтэтычна.

Ін’екцыі пеніцыліну.

|| прым. пеніцылі́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пеніцылі́н, -ну м., фарм. пеницилли́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пеніцылі́н, ‑у, м.

Лекавы прэпарат, антыбіётык, прыгатаваны з некаторых відаў грыбковай цвілі.

[Лац. penicillum — мяцёлка, гронка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пеніцылі́н н фарм Penizillín n -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пеніцылі́н

(н.-лац. penicillinum, ад лац. penicillum = мяцёлка, гронка)

лекавы прэпарат, антыбіётык, прыгатаваны з некаторых відаў грыбковай цвілі.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

пеницилли́н фарм. пеніцылі́н, -ну м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

penicillin [ˌpenɪˈsɪlɪn] n. pharm. пеніцылі́н

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

penicylina

ж. пеніцылін

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Penizillín

n -s, -e фарм. пеніцылі́н

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)