пеліка́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Вялікая вадаплаўная птушка з доўгай дзюбай і вялікім мяшком пад ёю.

|| прым. пеліка́навы, -ая, -ае і пеліка́наў, -нава, -навы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пеліка́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пеліка́н пеліка́ны
Р. пеліка́на пеліка́наў
Д. пеліка́ну пеліка́нам
В. пеліка́на пеліка́наў
Т. пеліка́нам пеліка́намі
М. пеліка́не пеліка́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пеліка́н м., зоол. пелика́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пеліка́н, ‑а, м.

Вялікая вадаплаўная птушка з доўгай дзюбай і вялікім мяшком пад ёю.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пеліка́н

(лац. pelecanus, ад гр. pelekanos)

вялікая вадаплаўная птушка атрада весланогіх з доўгай дзюбай і вялікім мяшком пад ёю; шырока распаўсюджана ў краінах з гарачым і цёплым кліматам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Пелікан ’весланогая птушка, Pelicanus opocrotalus’ (БелСЭ, 8), ст.-бел. пеликанъ (пач. XVII ст.) са ст.-польск. pelican ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 144), якое праз лац. pelicānus са ст.-грэч. πελεκάν ад πέλεκυ ’сякера, малаток’, πελεκάω ’сяку, чашу’ (Фасмер, 3, 230).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кучаравы пелікан 8/624—625 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Пелікан Венцаслаў Венцаслававіч

т. 12, с. 262

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Пелікан Я. В. 10/207, 540

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Пелікан В. В. 3/89; 8/371

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)