паўлі́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паўлі́н паўлі́ны
Р. паўлі́на паўлі́наў
Д. паўлі́ну паўлі́нам
В. паўлі́на паўлі́наў
Т. паўлі́нам паўлі́намі
М. паўлі́не паўлі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023)

Сурвіла Паўліна

т. 15, с. 279

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Мядзелка Паўліна Вікенцьеўна

т. 11, с. 69

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

па́ва, -ы, мн. -ы, па́ваў, ж.

Самка паўліна.

|| прым. паві́ны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

peahen [ˈpi:hən] n. са́мка паўлі́на, па́ва

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

паўлі́навы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да паўліна, належыць яму. Паўлінавае пяро.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

па́ва

(польск. pawa, ад ст.-в.ням. pfawo)

самка паўліна.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

па́ва, ‑ы, ж.

1. Самка паўліна.

2. у знач. прысл. па́вай. Разм. Плаўна, з гонарам (пра жаночую паходку). Паведаміўшы.. нечаканую навіну, Мая павай выйшла за дзверы. Васілёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

галадра́нец, ‑нца, м.

Разм. пагард. Бядняк, абадранец. Хто ж Рыгор з сябе? Лапатнік, балагол, галадранец. Гартны. Паўліна Сямёнаўна таксама ціха адказала. — Галадранцы, ды яшчэ, можа, астрожнікамі будуць! Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

◎ Пі́ўшвы ’апоўзіны на стозе сена’ (пін., Нар. сл.). Гл. пошла, пошліна ’тс’ з рэгіянальнай заменай о > і і ў пад уплывам паўліна (піўзіна) (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)