па́шпарт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. па́шпарт пашпарты́
па́шпарты
Р. па́шпарта пашпарто́ў
Д. па́шпарту пашпарта́м
В. па́шпарт пашпарты́
па́шпарты
Т. па́шпартам пашпарта́мі
М. па́шпарце пашпарта́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

па́шпарт, -а, М -рце, мн. -ы́, -о́ў, м.

1. Афіцыйны дакумент устаноўленага ўзору, які сведчыць асобу яго ўладальніка.

Замежны п.

2. Рэгістрацыйны дакумент машыны, будынка, апарата, прадмета гаспадарчага абсталявання і пад.

П. кватэры.

П. тэлевізара.

П. завода.

|| прым. па́шпартны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́шпарт м., в разн. знач. па́спорт;

бестэрміно́вы п. — бессро́чный па́спорт;

п. тэлеві́зара — па́спорт телеви́зора

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

па́шпарт, ‑а, М ‑рце; мн. пашпарты, ‑оў; м.

1. Дакумент устаноўленага ўзору, які сведчыць асобу яго ўладальніка. Савецкі пашпарт. Замежны пашпарт. Атрымаць пашпарт.

2. Пасведчанне з асноўнымі звесткамі пра якое‑н. абсталяванне, машыну, прадмет хатняга ўжытку і пад. Пашпарт станка. // Рэгістрацыйнае пасведчанне на кожную адзінку транспарту. Пашпарт веласіпеда. Тэхнічны пашпарт аўтамабіля. // Спец. Запіс з рэгістрацыяй якіх‑н. фактаў, дакладных звестак.

•••

Воўчы пашпарт — тое, што і воўчы білет (гл. білет).

[Фр. passeport.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пашпарт

т. 12, с. 248

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

па́шпарт м Áusweis m -es, -e; Pass m -es, Pässe;

пакажы́це па́шпарт! zéigen Sie Íhren Pass vor!;

заме́жны па́шпарт Réisepass m

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Па́шпарт ’дакумент для пасведчання асобы’, ’пасведчанне з асноўнымі звесткамі пра прадмет, машыну’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ), ’білет, пропуск’ (Шпіл.), ст.-бел. пашпортъ ’пашпарт’ (1638 г.) запазычаны са ст.-польск. paszport, якое са ст.-франц. passeport ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 35; Кюнэ, 86).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

па́шпарт

(польск. paszport < фр. passeport, ад passe = праход + port = гавань)

1) афіцыйны дакумент устаноўленага ўзору, які засведчвае асобу яго ўладальніка;

2) пасведчанне з асноўнымі звесткамі аб якой-н. машыне, абсталяванні (напр. тэхнічны п. аўтамабіля).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

па́шпарт

(польск. paszport < фр. passeport, ад passe = праход + port = гавань)

1) афіцыйны дакумент устаноўленага ўзору, які засведчвае асобу яго ўладальніка;

2) пасведчанне з асноўнымі звесткамі аб якой-н. машыне, абсталяванні (напр. тэхнічны п. аўтамабіля).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

па́спорт в разн. знач. па́шпарт, -та м.;

◊

во́лчий па́спорт во́ўчы па́шпарт (во́ўчы біле́т);

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)