пачака́нка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. пачака́нка
Р. пачака́нкі
Д. пачака́нцы
В. пачака́нку
Т. пачака́нкай
пачака́нкаю
М. пачака́нцы

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пачака́нка: смоўж паўзе́, пачака́нку вязе́ погов. ули́та е́дет, когда́-то бу́дет

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пачака́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Тое, чаго чакаюць (звычайна доўга). Смоўж паўзе — пачаканку вязе. Крапіва.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пачака́нка ’чаканне’ (Шпіл., Нас.), пачака́нне ’тс’ (Яруш., Нас.). Да чака́ць (гл.). Прыстаўка па‑ пад уплывам польск. poczekać, poczekanie ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)