пахо́дзіць, -джу, -дзіш, -дзіць; незак.

1. з каго-чаго. Належаць па нараджэнні да якога-н. класа, нацыі, саслоўя.

Ён паходзіць з рабочых.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.), ад каго-чаго. Узнікаць, утварацца ад чаго-н.

Назва горада паходзіць ад ракі.

3. на каго-што. Быць падобным да каго-, чаго-н.

П. на бацьку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пахо́дзіць

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. пахо́джу пахо́дзім
2-я ас. пахо́дзіш пахо́дзіце
3-я ас. пахо́дзіць пахо́дзяць
Прошлы час
м. пахо́дзіў пахо́дзілі
ж. пахо́дзіла
н. пахо́дзіла
Дзеепрыслоўе
цяп. час пахо́дзячы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пахо́дзіць несов. происходи́ть;

ён п. з рабо́чай сям’і́ — он происхо́дит из рабо́чей семьи́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пахо́дзіць, ‑ходжу, ‑ходзіш, ‑ходзіць; незак., з каго-чаго, ад каго-чаго.

1. Належаць па нараджэнню да якога‑н. класа, нацыі, народнасці і пад.; весці ад каго‑н. сваё паходжанне. Лабановіч паходзіць з беднай сялянскай сям’і. Пшыркоў. Драздовіч сам паходзім са шляхты, але не выхваляўся гэтым. Машара.

2. Узнікаць, утварацца ад чаго‑н. Як вядома, назвы многіх гарадоў паходзяць ад назваў рэчак, на якіх яны стаялі. Штыхаў. Атрымалася аповесць з дзіўнай назвай [«Апошні зверыядавец»], што паходзіць ад мянушкі, якую мелі былыя выхаванцы кадэцкага корпуса. Кучар.

3. на каго-што. Быць падобным да каго‑, чаго‑н. [Васіль] ва ўсім стараўся паходзіць на дарослага, пераймаў павольныя рухі бацькі Мірона, яго манеру гаварыць, трымацца з людзьмі. Лынькоў. [Аня] паходзіла больш на нязграбнага хударлявага падлетка, чым на дарослую дзяўчыну. Васілевіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пахо́дзіць

1. (належаць паводле нараджэння) áb(stámmen) vi (s) (ад каго-н., чаго-н. von D);

2. (узнікаць) áufkommen* vi (s)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

папо́віч, -а, мн. -ы, -аў, м. (разм.).

Сын папа; чалавек, які паходзіць з духоўнага роду.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мяша́нец, -нца, мн. -нцы, -нцаў, м. (разм.).

Жывёліна або расліна, якая паходзіць ад скрыжавання двух розных відаў, парод.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пахадзі́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. пахаджу́ пахо́дзім
2-я ас. пахо́дзіш пахо́дзіце
3-я ас. пахо́дзіць пахо́дзяць
Прошлы час
м. пахадзі́ў пахадзі́лі
ж. пахадзі́ла
н. пахадзі́ла
Загадны лад
2-я ас. пахадзі́ пахадзі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час пахадзі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

папо́віч, ‑а, м.

Разм. Сын папа; чалавек, які паходзіць з духоўнага роду.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

этымо́н, ‑а, м.

У мовазнаўстве — зыходнае слова, ад якога паходзіць існуючае ў дадзенай мове слова.

[Грэч. étymon — сапраўднае значэнне слова, ісціна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)