патэфо́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Партатыўны грамафон з рупарам усярэдзіне.

|| прым. патэфо́нны, -ая, -ае.

Патэфонныя іголкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

патэфо́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. патэфо́н патэфо́ны
Р. патэфо́на патэфо́наў
Д. патэфо́ну патэфо́нам
В. патэфо́н патэфо́ны
Т. патэфо́нам патэфо́намі
М. патэфо́не патэфо́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

патэфо́н м. патефо́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

патэфо́н, ‑а, м.

Музычны апарат для прайгравання пласцінак з гукавым запісам на іх. На танцпляцоўцы пад соснамі патэфоп бясконца іграў гэтую пласцінку да позняй ночы. В. Вольскі. Завялі патэфон, ложкі паставілі адзін на другі, каб можна было танцаваць. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патэфон

т. 12, с. 187

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

патэфо́н м. уст. Pláttenspieler m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

патэфо́н

(ад фр. Pathe = назва фірмы + -фон)

апарат для прайгравання пласцінак з гукавым запісам на іх.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Патэфо́н ’апарат для прайгравання пласцінак’ (ТСБМ). З франц. pathéphone, якое складаецца з pathe < з прозвішча Ch. Pathé, прамыслоўца, заснавальніка (у 1890 г.) фірмы, і ст.-грэч. φωνή ’голас, крык, мова’, — праз польск. і рус. мовы.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

патефо́н патэфо́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

patefon, ~u

м. патэфон

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)