патэ́нт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. патэ́нт патэ́нты
Р. патэ́нта патэ́нтаў
Д. патэ́нту патэ́нтам
В. патэ́нт патэ́нты
Т. патэ́нтам патэ́нтамі
М. патэ́нце патэ́нтах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

патэ́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

1. Дакумент, у якім засведчана права вынаходніка на вынаходніцтва.

Атрымаць п. на што-н.

2. Пасведчанне на права займацца гандлем, промыслам і пад. (уст.).

|| прым. патэ́нтавы, -ая, -ае і патэ́нтны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

патэ́нт м., прям., перен. пате́нт;

п. на вынахо́дства — пате́нт на изобрете́ние;

гандлёвы п. — торго́вый пате́нт;

п. на высакаро́днасць — пате́нт на благоро́дство

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

патэ́нт, ‑а, М ‑тэнце, м.

1. Дакумент, у якім засведчана права вынаходніка на яго вынаходства.

2. Уст. Пасведчанне на права займацца гандлем, промыслам.

[Ад лац. patens, patentis — адкрыты, яўны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

патэнт

т. 12, с. 186

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

патэ́нт м

1. спец Patént n -(e)s, -e;

патэ́нт на вынахо́дніцтва Erfíndungspatent n;

2. камерц (на права займацца гандлем і г. д.) Begláubigungsschreiben n -s, -;

гандлёвы патэ́нт Hándelspatent n;

узнаўля́льны патэ́нт das zu ernéuernde Patént

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

патэ́нт

(лац. patens, -ntis = адкрыты, яўны)

1) дакумент, у якім засведчана права вынаходніка на яго вынаходства;

2) пасведчанне на права займацца пэўнай дзейнасцю (напр. гандлем, промыслам).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Патэ́нт ’пісьмовае пасведчанне або грамата на права’ (Нас., ТСБМ). З польск. patent ці з рус. патент, якія праз ням. Patent былі запазычаны з франц. lettre patente, а апошняе з с.-лац. litterae patentes ’адкрыты ліст’ (Фасмер, 3, 216; SWO, 1980, 556).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

патэ́нт

(лац. patens, -ntis = адкрыты, яўны)

1) дакумент, у якім засведчана права вынаходніка на яго вынаходства;

2) пасведчанне на права займацца пэўнай дзейнасцю (напр. гандлем, промыслам).

Слоўнік іншамоўных слоў. Актуальная лексіка (А. Булыка, 2005, правапіс да 2008 г.)

патэ́нт-ры́ф

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. патэ́нт-ры́ф патэ́нт-ры́фы
Р. патэ́нт-ры́фа патэ́нт-ры́фаў
Д. патэ́нт-ры́фу патэ́нт-ры́фам
В. патэ́нт-ры́ф патэ́нт-ры́фы
Т. патэ́нт-ры́фам патэ́нт-ры́фамі
М. патэ́нт-ры́фе патэ́нт-ры́фах

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)