пастро́нак

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. пастро́нак пастро́нкі
Р. пастро́нка пастро́нкаў
Д. пастро́нку пастро́нкам
В. пастро́нак пастро́нкі
Т. пастро́нкам пастро́нкамі
М. пастро́нку пастро́нках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пастро́нак, -нка, мн. -нкі, -нкаў, м.

Рэмень (вяроўка), які злучае ворчык з хамутом пры запраганні каня ў плуг, барану.

|| прым. пастро́нкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пастро́нак м. постро́мка ж.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пастро́нак

(польск. postronek)

вяроўка, якая служыць пры запраганні ў плуг, барану для злучэння ворчыка з хамутом.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

постро́мка ж. пастро́нак, -нка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пастро́нкі, -нкаў (ед. пастро́нак м.) постро́мки

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

postronek

м. пастронак

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

пастро́нкі, ‑аў; адз. пастронак, ‑нка, м.

Частка збруі — рамяні (вяроўкі), якія злучаюць ворчык з хамутом пры запраганні каня ў плуг, барану. [Конь] увагнуў галаву, напяліся пастронкі і плуг урэзаўся ў мяккую зямлю. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Zúgleine

f -, -n

1) вяро́ўка, лінь

2) пастро́нак

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

trace​2 [treɪs] n. пастро́нак

♦

die in the traces паме́рці на пасту́;

kick over the traces устава́ць на дыбкі́ (пра чалавека); злоўжыва́ць сваёй во́ляю

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)