парэ́нча, -ы, звычайна мн. -ы, -аў, ж.

Тое, што і поручань.

|| прым. парэ́нчавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

парэ́нча

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. парэ́нча парэ́нчы
Р. парэ́нчы парэ́нчаў
Д. парэ́нчы парэ́нчам
В. парэ́нчу парэ́нчы
Т. парэ́нчай
парэ́нчаю		 парэ́нчамі
М. парэ́нчы парэ́нчах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

парэ́нча) ж Geländer n -s, -;

без парэ́нчааў geländerlos;

парэ́нча схо́даў Tréppengeländer n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

парэ́нчы, -чаў (ед. парэ́нча ж.) пери́ла

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Gríffstange

f -, -n парэ́нча

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

по́ручень по́ручань, -чня м., па́рэнча, -чы ж.; см. по́ручни.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

парэ́нчы, ‑аў; адз. парэнча, ‑ы, ж.

Тое, што і поручні. Я часцяком адзін прыходзіў на гэты масток, абапіраўся на жалезныя парэнчы і глядзеў у бездань. Сабаленка. Ганя сагнулася, потым прыўзнялася і пабачыла снапок кмену з пераспелым цёмна-медным насеннем, прывязаны да парэнчы балкона. Грамовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пери́ла мн. по́ручні, -няў, ед. по́ручань, -чня м.; парэ́нчы, -чаў, ед. парэ́нча, -чы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

по́ручни мн. по́ручні, -няў, парэ́нчы, -чаў;

по́ручень ед. по́ручань, -чня м.; парэ́нча, -чы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Парэ́нчы, парэ́нча ’поручні’ (ТСБМ, Шат., Грыг., Мат. АС Гродзеншчыны, Сл. ПЗБ), паре́нджи (Гарэц.), парэ́нджа, парэ́нжа (Бяльк.), парэ́нцы (Мат. Гом.) ’тс’, порэ́нджа, порэ́нджы, порэ́нчы ’падпорка пад стрэшку над ганкам; развілкі’ (ТС), парэ́джа ’парэнчы’ (Мат. АС, бых.). З польск. poręcz, poręcze, якое да рука (параўн. Брукнер, 458 і наст.). Ст.-бел. поренчъ, паренчъ ’поручань’ з XVII ст. (гл. Булыка, Даўн. запазыч., 253).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)