паршы́вец, -ы́ўца, мн. -ы́ўцы, -ы́ўцаў, м. (разм.).

Дрэнны, паршывы (у 2 знач.) чалавек, нягоднік.

|| ж. паршы́ўка, -і, ДМ -ы́ўцы, мн. -ы́ўкі, -ы́вак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паршы́вец

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паршы́вец паршы́ўцы
Р. паршы́ўца паршы́ўцаў
Д. паршы́ўцу паршы́ўцам
В. паршы́ўца паршы́ўцаў
Т. паршы́ўцам паршы́ўцамі
М. паршы́ўцу паршы́ўцах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паршы́вец, -шы́ўца м., прост., бран. парши́вец

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паршы́вец, ‑шаўца, м.

Разм. Дрэнны чалавек; нягоднік. — Я не магу сядзець за адным сталом з такім паршыўцам, — сказаў я, — і быць яго раднёй. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паршы́вец м. пагард., груб. Láusebengel m -s, -, Láusejunge m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

парха́цік

‘памянш.-ласк. да парх - паршывец, вашывец’

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. парха́цік парха́цікі
Р. парха́ціка парха́цікаў
Д. парха́ціку парха́цікам
В. парха́ціка парха́цікаў
Т. парха́цікам парха́цікамі
М. парха́ціку парха́ціках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паршы́ўка, ‑і, ДМ ‑шыўцы; Р мн. ‑шывак; ж.

Разм. Жан. да паршывец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

parszywiec

м. паршывец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

парши́вец прост., бран. паршы́вец, -шы́ўца м., шалудзі́вец, -дзі́ўца м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Парх ’паршывы, пакрыты лішаямі, паршывец’ (Нас., Шат., Гарэц., Др.-Падб., Шн. 2), ’парша’ (Яруш.), ’зняважлівая назва яўрэя’ (Нас., Мядзв.), ηάρχι ’усялякі бруд; пейсы ў яўрэяў (Нас.), ’парша, кароста’ (Сцяшк., Грыг.), пархаўё ’дзятва’ (Карскі, Труды, 476). З польск. parch, parchować ’парша, часотка’, ’станавіцца паршывым’ (Кюнэ, Poln., 85). Параўн. Міклашыч, 241.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)