паруша́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. паруша́ю паруша́ем
2-я ас. паруша́еш паруша́еце
3-я ас. паруша́е паруша́юць
Прошлы час
м. паруша́ў паруша́лі
ж. паруша́ла
н. паруша́ла
Загадны лад
2-я ас. паруша́й паруша́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час паруша́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паруша́ць несов. наруша́ть, попира́ть; возмуща́ть; см. пару́шыць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паруша́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да парушыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паруша́ць гл. парушыць

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пару́шыць, -шу, -шыш, -шыць; -шаны; зак.

1. што. Перашкодзіць нармальнаму стану, развіццю чаго-н., перарваць.

П. маўчанне.

П. сон.

2. што. Не захаваць чаго-н., пераступіць што-н.

П. дагавор.

П. дысцыпліну.

П. граніцу (незаконна перайсці яе).

3. каго-што. Скрануць, разварушыць.

П. пчол.

П. яйкі ў птушыным гняздзе.

|| незак. паруша́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. парушэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

наруша́ть несов. паруша́ць;

наруша́ть зако́н паруша́ць зако́н;

наруша́ть грани́цу паруша́ць грані́цу;

наруша́ть обеща́ние паруша́ць абяца́нне;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

бясчы́нстваваць, -твую, -твуеш, -твуе; -твуй; незак.

Сваволіць, буяніць, парушаць парадак.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хуліга́ніць, -ню, -ніш, -ніць; незак.

Груба парушаць грамадскі парадак, займацца хуліганствам.

|| зак. нахуліга́ніць, -ню, -ніш, -ніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паруша́цца несов., страд. наруша́ться; попира́ться; возмуща́ться; см. паруша́ць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

абяца́нне, -я, мн. -і, -яў, н.

Добраахвотнае абавязацельства зрабіць што-н.

Выконваць абяцанні.

Парушаць а.

Узяць а. з каго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)