пара́люш, -у, м. (разм.).

Тое, што і параліч.

|| прым. пара́люшны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паралю́ш

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. паралю́ш
Р. паралю́шу
Д. паралю́шу
В. паралю́ш
Т. паралю́шам
М. паралю́шы

Іншыя варыянты: пара́люш.

Крыніцы: krapivabr2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пара́люш

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. пара́люш
Р. пара́люшу
Д. пара́люшу
В. пара́люш
Т. пара́люшам
М. пара́люшы

Іншыя варыянты: паралю́ш.

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паралю́ш, -шу м., разг. парали́ч

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пара́люш, ‑у, м.

Разм. Параліч. [Арцём:] — Бачыш .. я ўсё пра аднаго чалавека думаю. Пра цуд-чалавека, зусім старога, разбітага паралюшам... Ракітны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пара́люш м

1. мед (хвароба) Lähmung f -, -en, Paralýse f -, -n;

2. перан Láhmheit f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Паралю́ш ’параліч’ (ТСБМ, Нас., Гарэц., Др.-Падб., Шат., Сл. ПЗБ). З польск. нар. paralusz ’тс’. Далей гл. параліч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

кондра́шка ж., прост. пара́люш, -шу м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

paraliż, ~u

м. параліч, паралюш;

paraliż postępowy — прагрэсіўны параліч (паралюш);

paraliż dziecięcy — дзіцячы паралюш; поліяміэліт

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Паляру́ш ’паралюш’ (Нас., Гарэц., Др.-Падб., Грыг., Арх. Бяльк., слонім.; Сл. ПЗБ, З нар. сл.), ’маланка’ (Яруш.). З паралю́ш у выніку перастаноўкі зычных р і л, але, магчыма, і з польск. palarusz ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)