парады́гма

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. парады́гма парады́гмы
Р. парады́гмы парады́гм
парады́гмаў
Д. парады́гме парады́гмам
В. парады́гму парады́гмы
Т. парады́гмай
парады́гмаю		 парады́гмамі
М. парады́гме парады́гмах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

парады́гма, -ы, мн. -ы, -ды́гм і -ды́гмаў, ж.

У граматыцы:

1) сістэма форм зменнага слова (напр., скланенне наз.) або канструкцыі;

2) любы клас моўных адзінак, аб’яднаных пэўнай агульнай прыкметай.

Словаўтваральная п.

|| прым. парадыгматы́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

парады́гма ж., грам. паради́гма

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

парады́гма, ‑ы, ж.

Спец. Табліца форм скланення або спражэння якога‑н. слова.

[Ад грэч. parádeigma — прыклад, узор.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парадыгма,

мовазнаўчы тэрмін.

т. 12, с. 83

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

парадыгма,

навуковая тэорыя; зыходная канцэптуальная схема; філасофскае паняцце.

т. 12, с. 83

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

парады́гма

(гр. paradeigma = прыклад, узор)

1) лінгв. сістэма форм якога-н. слова, напр. скланенне назоўнікаў, спражэнне дзеясловаў;

2) прыклад з гісторыі, узяты для доказу, параўнання.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

экалагічная парадыгма

т. 18, кн. 1, с. 55

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

паради́гма грам. парады́гма, -мы ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

paradygmat

м. лінгв. парадыгма

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)