Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
папаце́цьсов.
1. (о многих) вспоте́ть;
2. (во множестве) запоте́ть;
во́кны ~це́лі — о́кна запоте́ли;
3. (нек-рое время) попоте́ть;
4.перен., разг. (потрудиться) попоте́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
папаце́ць, ‑ею, ‑ееш, ‑ее; зак.
1. Пакрыцца потам, спацець — пра ўсіх, многіх. Пілуючы сухастоіны і кладучы вазы, яны папацелі.Чорны.
2.(1і2ас.неўжыв.). Запацець — пра ўсё, многае. Вокны папацелі.
3. Пацець некаторы час. Дарога да горада цяпер не здоўжылася. Затое пакуль [Язэп] перайшоў увесь горад — папацеў.Асіпенка.— Бачу, што здорава табе давялося папацець над гэтымі разлікамі, — загаварыў Дзямід Сыч.Паслядовіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
папаце́ць schwítzen vi;
◊
над гэ́тым ва́рта папаце́ць das ist des Schwéiβes wert;
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
попоте́тьсов., разг., прям., перен.папаце́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адкапа́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., каго-што.
1. Капаючы, адкрыць, дастаць з-пад чаго‑н.; вызваліць засыпанае, заваленае чым‑н. Пакуль адкапалі ракету, давялося папацець. Бурмакоў вырашыў перавезці яе куды-небудзь па імшару, каб часам буран не засыпаў зноў.Шыцік.Мішурын перавязаў сваю руку вышэй локця і пачаў гаўкаць на слых, адкуль стогне чалавек. Здаровай рукой ён яго неўзабаве адкапаў з-пад цэглы.Чорны.// Выкапаць. Гэты клён Той вясной я знайшоў у гаі, Адкапаў там ашчадна, Прынёс.Броўка.
2. Адкідаць што‑н. ад (з) чаго‑н. Адкапаць снег ад ганка.
3.Разм. Выканаўшы сваю норму, кончыць капаць, капацца. Траншэю.. [Пшанічны] вырашыў не капаць, хай гэта робіць Глечык, а ён ужо адкапаў сваё.Быкаў.// Зрабіцца непрыгодным для капання, знасіцца ад доўгага ўжывання. Гэта лапата сваё адкапала.
4.перан.Разм. Адшукаць, знайсці, здабыць што‑н. забытае, малавядомае і пад. Рыгор цяпер выконваў абавязкі загадчыка і выпадкова адкапаў артыкул у «бяздоннай папцы».Даніленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
klében
1.
vt кле́іць; нале́пваць
2.
vi (anD) прыліпа́ць (да чаго-н.)
der Leim klebt gut — клей трыма́е до́бра
an díeser Árbeit klebt viel Schweiß — над гэ́тай рабо́тай прыйшло́ся папаце́ць
an séinem Pósten klében — трыма́цца за сваё ме́сца
j-m éine Óhrfeige ~ — груб. даць апляву́ху [по́ўху] каму́-н.
Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)