пантэ́ра, -ы, мн. -ы, -тэ́р, ж.

Буйны драпежнік сямейства кашэчых з плямістай поўсцю; леапард.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пантэ́ра

назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. пантэ́ра пантэ́ры
Р. пантэ́ры пантэ́р
Д. пантэ́ры пантэ́рам
В. пантэ́ру пантэ́р
Т. пантэ́рай
пантэ́раю		 пантэ́рамі
М. пантэ́ры пантэ́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

пантэ́ра ж., зоол. панте́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пантэ́ра, ‑ы, ж.

Тое, што і барс.

[Грэч. panthēr.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пантэра,

жывёла сям. кашэчых.

т. 12, с. 53

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

«Пантэра»,

назва карнай аперацыі ням.-фаш. захопнікаў.

т. 12, с. 53

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пантэ́ра ж заал Pánther m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пантэ́ра

(польск. pantera, ад гр. panther)

тое, што і леапард.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Пантэ́ра ’тое, што і барс’ (гл.) (ТСБМ). З рус. панте́ра ’тс’, дзе праз франц. pantère < лац. pantēra (Фасмер, 3, 199).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

панте́ра зоол. пантэ́ра, -ры ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)