паліро́ўшчык

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паліро́ўшчык паліро́ўшчыкі
Р. паліро́ўшчыка паліро́ўшчыкаў
Д. паліро́ўшчыку паліро́ўшчыкам
В. паліро́ўшчыка паліро́ўшчыкаў
Т. паліро́ўшчыкам паліро́ўшчыкамі
М. паліро́ўшчыку паліро́ўшчыках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паліро́ўшчык м. полиро́вщик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паліро́ўшчык, ‑а, м.

Рабочы, які займаецца паліраваннем.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паліро́ўшчык м. Políerer m -s, - (тс. перан.)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

полиро́вщик паліро́ўшчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паліро́ўшчыца, ‑ы, ж.

Жан. да паліроўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Políerer

m -s, - паліро́ўшчык

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

burnisher

[ˈbɜ:rnɪʃər]

n.

1) палірава́льнік -а m. (інструмэ́нт)

2) паліро́ўшчык -а m. (чалаве́к), паліро́ўшчыца f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)