пальну́ць
дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
пальну́ |
пальнё́м |
| 2-я ас. |
пальне́ш |
пальняце́ |
| 3-я ас. |
пальне́ |
пальну́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
пальну́ў |
пальну́лі |
| ж. |
пальну́ла |
| н. |
пальну́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
пальні́ |
пальні́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
пальну́ўшы |
Крыніцы:
piskunou2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пальну́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак.
Аднакр. да паліць 1 (у 5 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пальну́ть сов., однокр., разг. пальну́ць, смальну́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
паляну́ць
‘пальнуць - знішчыць агнём каго-небудзь, што-небудзь; стрэльнуць’
дзеяслоў, пераходны/непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Будучы час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
паляну́ |
палянё́м |
| 2-я ас. |
паляне́ш |
паленяце́ |
| 3-я ас. |
паляне́ |
паляну́ць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
паляну́ў |
паляну́лі |
| ж. |
паляну́ла |
| н. |
паляну́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
паляні́ |
паляні́це |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| прош. час |
паляну́ўшы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пульну́ть сов., однокр., прост.
1. (стрельнуть) стрэ́льнуць, пальну́ць;
2. (бросить чем-л.) кі́нуць, шпурну́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пропали́тьII сов., разг., уст.
1. (выстрелить) вы́паліць, пальну́ць;
2. (в течение какого-л. времени) прапалі́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
palnąć
palną|ć
зак.
1. разм. ударыць, ударыцца, выцяць;
~ł głową o kant szafki — ён ударыўся (выцяўся) галавой аб край шафкі;
2. разм. ляпнуць, выпаліць;
~ć głupstwo — ляпнуць глупства;
3. разм. пальнуць, стрэліць;
~ć sobie w łeb — застрэліцца
Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)
пекану́ць, ‑ну, ‑неш, ‑не; ‑нём, ‑няце; зак., аднакр.
Разм.
1. каго, каму і без дап. Параніць, прычыніць боль чым‑н. распаленым, жыгучым. Пекануць агнём. Пекануць крапівой. □ Не паспеў я і вокам міргнуць, як адна аса пеканула мяне проста ў брыво. Якімовіч. // Абдаць жарам; прыпячы. У твар .. [Арсену] пеканула чырвань ці то ад злосці, ці то ад сораму. Сабаленка. // перан. Імгненна ўзрушыць чым‑н. Пекануць позіркам. □ [Леапольд Гушка] адвык думаць пра ватага чалавека, а цяпер гэтае аблічча пеканула яму ў сэрца. Чорны.
2. каго і без дап. Моцна выцяць, агрэць. Пекануць бізуном па спіне.
3. Востра, моцна пранізаць, адчуцца (пра боль). Паспрабаваў падняцца і не здолеў — у левай назе пекануў боль. Шамякін. // безас. Пра адчуванне вострага, нясцерпнага болю. — У левы локаць так пеканула, што думалася — рука адляцела. Алешка.
4. Выстраліць; пальнуць. Быццам па ваўках, дзед звыкла Пекануў з драбавіка. Астрэйка. Я спыніўся, паглядаючы на шарака і падумаў: а што калі зайсці з боку кустоў ды адтуль пекануць касому. Ляўданскі.
5. перан.; што і без дап. Сказаць рэзка, прама што‑н. непрыемнае, непажаданае; упікнуць; абразіць. — А захваліць мы не захвалім, старшыня. Заслужыце, і благое ў вочы пеканём. Пальчэўскі. А раўнаваў Косця Гену да справы. І гаварыў яму ў вочы, што думаў. Па праву партызанскай дэмакратыі. Сёння — там, у сямейным лагеры, — таксама пекануў. Брыль.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)