палупі́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. палуплю́ палу́пім
2-я ас. палу́піш палу́піце
3-я ас. палу́піць палу́пяць
Прошлы час
м. палупі́ў палупі́лі
ж. палупі́ла
н. палупі́ла
Загадны лад
2-я ас. палупі́ палупі́це
Дзеепрыслоўе
прош. час палупі́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

палупі́ць сов.

1. (нек-рое время) полупи́ть;

2. (всё, многое) полупи́ть;

3. разг. (разорвать) порва́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

палупі́ць, ‑луплю, ‑лупіш, ‑лупіць; зак., каго-што.

1. Лупіць ​1 (у 1, 2 знач.) некаторы час.

2. Разм. Парваць, разарваць усё, многае. Палупіць паперу на дробныя кускі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палу́плены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад палупіць (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

палу́плены

1. полу́пленный;

2. разг. по́рванный;

1, 2 см. палупі́ць 2, 3

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)