Палача́нка
назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
| Н. |
Палача́нка |
| Р. |
Палача́нкі |
| Д. |
Палача́нцы |
| В. |
Палача́нку |
| Т. |
Палача́нкай
Палача́нкаю |
| М. |
Палача́нцы |
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
палача́нка
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
палача́нка |
палача́нкі |
| Р. |
палача́нкі |
палача́нак |
| Д. |
палача́нцы |
палача́нкам |
| В. |
палача́нку |
палача́нак |
| Т. |
палача́нкай
палача́нкаю |
палача́нкамі |
| М. |
палача́нцы |
палача́нках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
АКО́ЛАВА Валянціна Валянцінаўна
(н. 25.7.1954, в. Мазуршчына Салігорскага р-на Мінскай вобл.),
бел. паэтэса. Скончыла Полацкае муз.-пед. вучылішча імя Ф.Скарыны (1973), БДУ (1980). Настаўнічала, працавала журналісткай. Друкуецца з 1968. Аўтар зб. паэзіі «За тым лугам зеляненькім» (1987), «Вяртанне ў заўтра» (1990), «Я люблю сваю Белую Русь...» (1990), «Случарыны» (1994), фантаст. паэмы-п’есы «Палачанка Ігрэна, альбо Вяртанне Скарыны» (1990). Лірызм, выкарыстанне фалькл. матываў, вобразаў, стылістыкі — рысы лірыкі Аколавай. Апявае славутых жанчын Беларусі. Перакладае з рус. (зб. «Дзве песні» М.Цвятаевай, 1994), укр., славацкай моў. Паасобныя вершы Аколавай пакладзены на музыку.
І.У.Саламевіч.
т. 1, с. 198
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)